Rozdział 24: Ahhh ten Borys

Kiedy chłopaki wrócili, przebrali się, a później spędziliśmy kilka godzin wspólnie siedząc w salonie i zajadając się sernikiem na zimno. Wszyscy cieszyli się, że nam się udało i niczym nie musimy się już martwić. Jednak radość długo nie potrwała, ponieważ następnego dnia kiedy szykowaliśmy się do treningu, Gerard kazał nam usiąść na kanapach i zaczęła się kolejna poważna rozmowa.

- Dobrze, skoro zamknęliśmy tą sprawę to musimy zająć się teraz kolejną- ogłosił brodacz.

- Czym znowu?- powiedział od niechcenia Borys.

- A kogo przez ten czas cały czas szukaliśmy?- no tak kompletnie o nim zapomniałam, pomyślałam.

- Musimy znaleźć doktora, który bawi się genami, Aida masz jakieś informacje, które by nam pomogły?- zapytał Manuel.

-Wiem jedynie, że jest gdzieś w tym lesie, przynajmniej był tutaj zanim was spotkałam.- w tym momencie wilkołak ruszył w stronę swojego pokoju.

- Gdzie idziesz?- usłyszałam szorstki głos Gerarda.

- Do swojego pokoju- powiedział ledwo co utrzymując nerwy na wodzy.

- Siadaj i dalej słuchaj.

- Niby dlaczego?! Nie mam zamiaru znowu im pomagać, sami sobie nagrabili to niech sami po tym sprzątają!

- To nie jest ich wina, siadaj!

- Nie, nie mam zamiaru już nikogo słuchać, a w szczególności bezwartościowych ludzi takich jak wy!!- w tym momencie przemienił się w wilkołaka i wybiegł z bazy zanim ktokolwiek zdążył zareagować.

-Ehhh, same z nim problemy- powiedział brodacz- Aron, Dymitr chodźcie poszukamy go, a wy nie wychodźcie z bazy.

- Dobrze- odpowiedział Manuel. Po chwili sami zostaliśmy w pomieszczeniu.

- Myślisz, że uda im się go namówić, żeby wrócił?

-Nie, pewnie go przyprowadzą siłą, albo zrozumie że sam sobie nie poradzi.

- Ale to nie rozwiąże problemu.

- Jak mamy to zrobić jak on cały czas się rzuca i nie wiadomo kiedy zaatakuje?

- Nie mam bladego pojęcia- odpowiedziałam zrezygnowana.

-Po za tym on zachowuje się jak małe dziecko, my pomagamy sobie nawzajem, a on nie chce pomóc wam. Jeśli będzie bardzo uparty to sobie jakoś poradzimy bez niego.

- Może masz racje.

-Nie przejmuj się nim, co ty powiesz na spisanie wszystkich przydatnych informacji w walce z doktorem  na kartce, żeby nic nie zapomnieć?

- Dobra zaczynajmy.

Gdy skończyliśmy wszystko spisywać, reszta wróciła razem z Borysem, który od razu poszedł do swojego pokoju i trzasnął drzwiami. Natomiast chłopaki i Gerard usiedli na kanapach i się rozłożyli, chyba się trochę za nim nabiegali.

- Dobra na jutro przełóżmy rozmowę  na temat doktora.-powiedział mężczyzna.

- Ok. ja z Aidą przygotowaliśmy wszystkie informację, które mogą się przydać.

Po pewnym czasie wszyscy się zebrali do swoich pokoi. Umyłam się i ubrałam w piżamę, Aron zrobił to przede mną, czekał aż wyjdę z łazienki.

-Dobranoc Aida.- powiedział sennym głosem

- Dobranoc- zgasiłam światło i położyłam się do łóżka, ale jedno mnie męczyło. Czy naprawdę nie da się dogadać z Borysem?

***

 Aron już twardo spał, a ja wstałam z łóżka i ruszyłam w stronę pokoju wilkołaka. Chciałam z nim porozmawiać, może wtedy by się coś wyjaśniło. Zapukałam do jego pokoju, usłyszałam jak wstaje i podchodzi do drzwi. Kiedy otworzył, jego włosy które zawsze były roztrzepane, teraz były oklapnięte i zasłaniały mu całe oczy. Pomimo późnej pory nadal nie był ubrany w piżamę.

- Czego chcesz- odezwał się szorstko.

- Przyszłam zapytać czy wszystko w porządku - powiedziałam cicho.

- Co ma niby być w porządku? -wytrząsał się.

-Emm.. chcesz może porozmawiać- powiedziałam bardzo nie pewnie, podejrzewam, że normalny człowiek nawet by nie usłyszał moich słów.

- Dlaczego miałbym z tobą rozmawiać- fuknął.

- A ktoś inny chce z tobą rozmawiać?- powiedziałam, cały czas z bardzo miłym tonem.

- No dobra wejdź- powiedział zrezygnowany.

W jego pokoju panował półmrok, jedynym źródłem światła które było włączone była  stojąca lampa w koncie pokoju. Nie było żadnych krzeseł więc usiedliśmy na miękkim dywanie.

- To o czym chcesz ze mną rozmawiać- odezwał się.

- O tym dlaczego się dzisiaj zdenerwowałeś.

- Ładnie to ubrałaś w słowa, powiedz wprost, że  jestem  zdziczały i niebezpieczny.

- No tak troszkę…. Ale myślę, że to dlatego bo nikt z tobą nie rozmawia.

- A kto chciałby ze mną rozmawiać? Bo ty chyba zwariowałaś, nie pamiętasz już co chciałem tobie zrobić?

- Nie mówię, że należę do najnormalniejszych, ale…

- Ta… jasne a co ja mam powiedzieć- przerwał mi.

- To chcesz o tym porozmawiać?

- Ehh… niech ci będzie…